Dieven

Twaalf verloren zielen dromen van een beter leven. Elkaar bespiedend en bang voor het onbekende worstelen ze zich door de dagen, hun relaties, het bestaan. Deze kleurrijke personages zijn vervreemd van zichzelf en de ander. En lijken gevangen in een samenleving die hen niet meer nodig lijkt te hebben.
Hun twaalf verhaallijnen schuiven langs elkaar als drijvende eilandjes, net als zij wanhopig op zoek naar een klein beetje houvast.

Jessie L'Herminez:
Wat ik goed vind aan het stuk is dat het de maatschappij in al haar gespletenheid laat zien; een open wereld zonder eenduidige antwoorden of meningen en zeker zonder eenduidige werkelijkheid. Ik herken de angst van deze personages om het leven als zinloos te ervaren. De angst voor wat zich zou openbaren als het leven niet meer op iets bepaalds gericht is: werk, liefde, sport, de zorg voor een kind. Het schijnt dat wij altijd een doel moeten hebben in ons leven, ook al is het een verborgen doel. Maar het leven is er, ook als we niets doen, ook als we geen plan hebben. En na de nacht wordt het altijd weer dag. Dit stuk laat eerder een ‘toestand’ zien, dan een ‘actie’. In mijn versie wordt deze toestand levendig en kleurrijk. Dieven is een goede combinatie van het tragische en het komische met sterke personages en goede dialogen. Grotesk en klein en kwetsbaar naast elkaar. Het wordt een vervolg op mijn onderzoek naar grote en kleine speelstijlen. Ik wil laten zien hoe de personages zich door het leven heen spelen, bluffen. Tot ze het niet meer volhouden.